Pewnego dnia.

Gdy myślałam już że brak nadziei

Gdy bałam się, że serce się nie sklei

A ból nie odejdzie

Wszędzie

Czułam pustkę

Nic

Aż pewnego dnia pojawiłeś się Ty

Jakby znikąd

Z początku myślałam, że to błąd

Zaczynać od nowa

Bo w głowie miałam słowa

Które cały czas serce raniły

I nic innego nie robiły

Teraz jednak coś się zmieniło

Poczucie bezsilności złagodniało

Życie się uśmiechnęło 

Światło w ciemności pojawiło

Teraz znów mam nadzieję

Że mimo iż wiatr w twarz wieje

Dam  radę iść przez zawieję

Bo jest ktoś u boku

Kto dotrzymuje kroku

I nie ważne co się dzieje

Przy nim się nie zachwieję

Przynajmniej mam taką nadzieję

Specjalna dedykacja dla Niesamowitego Uparciucha ;)

Leżąc

Leżąc na trawie na świat patrzę

Zastanawiam się jak błędy przeszłości zatrzeć

Jak pozbawić wspomnień

Jak powiedzieć uczuciom

"Koniec"

Nie wiem jak długo wpatruję się w chmury

Zastanawiam się nad  Twoim wnętrzem ponurym

Układam z obłoków kształty

Co by było gdybym na żarty 

Wzięła to co powiedziałeś

Że pomyślałeś

Żeby ze sobą skończyć

Skoczyć

Z wysoka 

Myśląc że wysokość cię nie pokona

Myślałeś, że Ci się uda

Myślałeś że wóda 

Stłumi Twoje uczucia

Tak niestety nie jest i nie będzie

Lecz gdzie Ty będziesz

Gdy mnie przy Tobie nie będzie

Kto z podłogi podniesie

Na kanapę przeniesie

Martwię się o ciebie 

Bo beze mnie 

Możesz zbyt szybko znaleźć się w Niebie

Nowe życie

Zaczęłam nowe  życie

Staram się iść przez nie z uśmiechem

Choć dalej płaczę w ukryciu

Cieszę się każdym oddechem

Poznałam nowy świat

Ludzi mnie akceptujących

I ponieważ nie mam wielu lat

Szukam odpowiedzi na pytania mnie nurtujące

Wiele już zdążyłam się nauczyć

Jednak wiem że to  wciąż  za mało

Chcę się nauczyć wybaczać

Przez jakiś czas na niewiele się to zdało

Teraz wciąż wzlatam i upadam

Lecz takie jest życie

Czy radę sobie dam?

Może kiedyś zobaczycie.

Nie chciałam umierać

Poznałam go gdy do mnie podszedł

Popatrzył na mnie uśmiechnął

Zaczął rozmawiać

Przy nim nie chciałam umierać

Jednak on nie chciał mnie takiej

Widział kogoś innego

Wtedy przyszła ona 

Dla niego stworzona

Więc się odwróciłam

Znów do ciemności wróciłam

Później ktoś inny świat mój rozświecił

A ty nie czując się winny

Znowu żeś wrócił

Ja już nie chcę

Martwić się o głupoty

Jeśli ona wielce

Coś do ciebie czuje

Zajmij się nią

A mnie zostaw 

Samą

Kołysanka

Jesteś melodią

Którą słyszę co wieczór

Dzięki tobie

Czuję jakbym miała wybór

Między tym kim chcę być

A tym kim jestem

Utulasz do snu

Pozwalasz zapomnieć

O tym co

Robią koszmary ze wspomnień

Które mam w sobie

Jednak w pochmurne dni

Jesteś ze mną ty

Śpiewasz melodię

Którą tak dobrze znam 

Mimo że sami

Jesteśmy razem

Szczęśliwi

Jesteś melodią

Którą słyszę co wieczór

Dzięki tobie

Czuję jakbym miała wybór

Między tym kim chcę być

A tym kim jestem

Grzesznik

Co jeszcze zrobić musimy?

By zasłużyć na życie wieczne?

Co jeszcze musimy wybaczyć?

Co musi być wybaczone?

Z czego się wyspowiadać

By mieć czyste sumienie?

Wstań z kolan 

Nie płacz już

Wszystko powiedziałeś

Teraz w stronę światła rusz

Tam czeka lepszy świat

Teraz wiem ile jesteś wart

Żyjesz tyle lat

Zastanawiając się ile jesteś wart

Modląc się

Byś cokolwiek znaczył

Zgrzeszyłeś

Zbłądziłeś

Teraz wróciłeś

O wybaczenie błagasz 

Ciężar na plecach targasz

Wstań z kolan 

Nie płacz już

Wszystko powiedziałeś

Teraz w stronę światła rusz

Tam czeka lepszy świat

Teraz wiem ile jesteś wart

Nie płacz już

Wybaczono ci

Dalej rusz

Żyj

Terapia

Moim jedynym pragnieniem
Jest uciec w zapomnienie
Budzić się co rano
Z uśmiechem
I postanowieniem
Że przeżyję kolejny dzień
Nie poddam się

Kiedy idę spać
Również się uśmiecham
Cieszę się że troski udźwignęłam
Zadowolona
Że przeżyłam

Są chwile kiedy
Jest ciężej
Wtedy piszę więcej
Wylewam wszystko
Na papier
To moja terapia

 

Pościg

Możemy ruszyć dalej?
Bez tych wszystkich szaleństw?
Wyścigu
Pościgu
Za  tym, czego nie zdobędziemy

Szukamy
Biegamy
Walczymy

Szukamy
Rzeczy zagubionych
Marzeń niespełnionych

Biegamy
Za wiecznością
Miłością

Walczymy
O wolność
Nie tylko swoją
W walce giniemy
Zdobywamy
Wieczność

Margines

Za Marginesem wydarzeń stoję
Obserwuję ze spokojem
Bitwy ludzi wokoło mnie
Kłótnie, wyzwiska, szarpaniny

Stoję spokojnie
Nie reaguję
Czekam aż skończą
Lecz końca nie widać

Pretensje, żale
Naraz wylewane
A ja ich słucham
Poza Marginesem

Bomba wybuchła
Słowa wypowiedziane w złości
Ranią wokoło po całości
A ja się z odległości 

Temu przyglądam


Margines ustawiony
Przeze mnie nigdy nie przekroczony
Jestem zjawą
Stojącą między ludźmi
Wołającą o uwagę

Nikt mnie jednak nie słyszy
Bo Margines zagłusza

Więc stoję w ciszy

Aż nadzieja na spokój mnie opuszcza



````````
Mam do Was  prośbo-pytanie:

Jakie filmy polecicie na nudne wieczory? Niezależnie od gatunku, oglądam wszystko ;) 

Jestem domatorką i oprócz pisania, czytania i oglądania prawie nic nie robię, przynajmniej teraz już będę miała wolne wieczory, więc na prawdę Wasza pomoc byłaby jak dar z niebios xD

Czasem

Czasem słowa nie opiszą

Czasem słowa stają się ciszą

Czasem wiszą

Nad przepaścią

Nie opiszą głębi uczuć

Niektórych słów nie da się wyczuć

Czasem zranią

Na pastwę losu zostawią

Stają się ciszą

Gdy je tłumimy

I  sobie łumaczymy

Że tak jest dobrze

Wiszą

Nad przepaścią

Niekoniecznie te 

Które chcemy usłyszeć

To sprawia że zaczynam dyszeć

Od ich tłumienia

Chcę krzyczeć bez zapamiętania

Co myślę

Co czuję

Więc piszę

Książki

Magia czasu

Zatrzymanego

Kurz na książkach który

Tak uwielbiam

Ciemność pomieszczenia

Światło świec

Siedzę pełna oczarowania

Przyglądam się

Historii która w tym pomieszczeniu 

Się nie zmienia

Litery opisują

Wyrażają

Swoją historię

Mają tajemnice

Lecz leżą spokojne

Na półkach 

I czekają

Aż je zgłębimy

Horyzont

Siedzę na ławce

Patrzę na świat

Widzę latawce

Niczym piękna dar

Obserwuję słońce

Przenikające przez liście

Tworzące cienie

I promienie świetliste

Zastanawiam się 

Nad sensem wszytkiego

Tym co mogę zrobić

I tym czego

Nigdy nie będę w stanie

Zlękniona patrzę w 

Przyszłości horyzont

Gdzieś daleko stąd

Jest nasza przyszłość

Płaczące Niebo

Czy zastanawiałeś się kiedyś 

Dlaczego płaczemy?

Dlaczego czasami tego potrzebujemy?

Ja tak

Ilekroć widzę płaczące Niebo

Mam ochotę płakać razem z nim

Ilekroć widzę łzy Nieba

Zastanawiam się 

Czy są to łzy smutku

Czy radości

Dzisiaj jednak widzę 

Smutek na Niebie

Ponurą minę

Jakby Niebo płakało

Tym razem ze smutkiem

Gęste krople spadają na ziemię

Na której siedzę

Czuję jak mnie obmywają

Pozwalają

Wyzbyć się wszystkiego

Smutku całego

I złości

Mam wrażenie

Że zaraz to ja będę wylewać łzy

Tym razem nie smutku

Lecz ulgi

Bo w końcu poczuję się

Uwolniona

Bezsenna noc

Bezsenna noc

Kolejny raz mnie nachodzi

I nie ważne jak 

Bardzo chcę się wyswobodzić

Nie dam rady

Gdy leżę sama w łóżku 

Pośród ciemności pokoju

Ciemności świata

Chcę zapaść w sen w spokoju

Coś jednak mi na to nie pozwala

I ciągle się nie zadowala

Tym że wyniszcza

Męczy i dręczy

Aż nie widzę innego wyjścia

Coś muszę zrobić

Tylko co?

Uciec czy stawić czoło?

Nie znając odpowiedzi 

Rozglądam się wokoło

Co jest złego w tym, że czujemy?

Usłyszałam kiedyś

Że wściekłość nie przystoi

Tak młodej osobie jak ja

Czy to prawda?

Sama nie wiem

Ale wściekłość to emocja 

Jak każda inna

Co więc z tym

Że czujemy jest złego?

Czy chcesz bym

Nie przyznawała się do tego

Co przeżywam wewnątrz?

Tylko na zewnątrz cieszyła 

Oko

Ale ja nie chcę

Przeżywać wszystkiego

W sobie

Chcę pokazać chociaż tobie 

Czytelniku

Że to co czuję

Znaczy że żyję

Jak to jest?

Jak to jest

Być odrzucanym 

Przez wszystkich

Ignorowanym

Wyśmiewanym?

Czy wiesz jak to jest

Doświadczać fałszywości

I złości ludzi

Która potrafi się budzić

Z dnia na dzień?

Czy wiesz jak to jest

Szukać przyjaciela

Gdy ludzi którym ufasz

Jest tak niewielu?

Ja wiem

Bo to przeżywam

Wiem bo tak się czuję

 Nie tylko ja 

Czy i ty tak masz?

 

Tworzę

Poeta najlepsze wiersze pisze

Gdy cierpi

Malarz najpiękniej maluje 

Gdy cierpi

Ja cierpię

Ale nie jestem poetką

Cierpię

Lecz nie jestem malarką

Po prostu tworzę

Czasami sama nie wiem co

Ale kto

Może mi powiedzieć

Czy mam trochę racji?

Nie wiem

Ale może ty czytelniku

Będziesz mógł bez liku

Analizować od nowa

Moje słowa

I zastanawiać się

Czy mają one sens

Lekarstwo

Łzy lecą z oczu

Pragnących uwolnienia

Gdy leżysz w nocy

W poduszkę wtulona

Czujesz ich słony smak

Wtopiona we wspomnienia

Czujesz Jego zapach

Dotyk

Słyszysz słowa

Które codziennie od nowa

Powtarzał ci przez tyle czasu

I niby sama w nocy

Z dala od hałasu

Słysząc swój przyspieszony oddech

Zastanawiasz się 

Czy nie jest on ostatnim

Czy istnieje lekarstwo na tęsknotę?

Nie wiem

Czy są nim łzy wylewane gorzko?

Nie wiem

Wiem jednak że łzy zmniejszają ból

I mimo że w sercu czujesz ul

Brzęczących pszczół

Łzy pomogą

Wiem to

Tak więc popłacz sobie

Potęsknij w nocy

A w dzień pokaż uśmiech

Pokaż że nie jest cię łatwo złamać

I co mam więcej dodać?

Już teraz nie wiem

To ty zdecydujesz co zrobisz

Czy się poddasz

Czy zawalczysz

O szczęście dla siebie

O słońce na niebie

Ale pamiętaj 

Że świat należy do ciebie...

Samarytanin

Gdyby ktoś kiedyś spotkał

Kogoś niezwykle samotnego

Siedzącego 

Na moście i patrzącego

Na rzekę pod sobą

Pewnie by go zaczepił 

Spytał się o powód 

Jego samotności 

Rozproszył rozmową 

Próbował rozśmieszyć

Lecz nic takiego w rzeczywistości

Nie będzie miało miejsca

Bo w naszym świecie  

Nie ma dobrych Samarytan

Ja jednak czuję się tym Samarytaninem

Bo mam wrażenie

Że tylko ja widzę 

Smutek w oczach

Skulenie ramion

Widzę ślady łez

Na chudych policzkach

Chcę pomóc i to robię

Po prostu jestem

Siedzę w ciszy

Podziwiając to, co on podziwia

I już nie jest samotny

Bo ktoś się zainteresował

Nie jest samotny

Bo ktoś z nim jest 

Mówisz, nie słuchasz.

Porafisz mówić,

Opowiadać historie

Piękne

Wytworne

Potrafisz stworzyć nowy świat

Rzeczywistość

Żyjesz tam, marzysz

Śmiejesz się

Światłem ten świat darzysz

Czujesz się jak w domu

Nie bój się, nie powiem tego nikomu

Lecz nie słuchasz

Gdy próbuję z Tobą rozmawiać

Nie słuchasz,

Tylko w dalszym ciągu opowiadasz

Piękne historie

Nie rozumiesz, że ja tego potrzebuję

Potrzebuję jak ty wysłuchania

Poleżenia na trawie i marzenia

Ty mi jednak na to nie pozwalasz

Tylko wciągasz niczym czarna dziura

Mnie tam, gdzie jest Nicość,

Głusza

Gdy opowiadam o moich marzeniach 

To je wyśmiewasz

Tak po prostu, bez wyjaśnienia

Mówiąc  że to marzenia małej zagubionej dziewczyki

Która choć raz chciała być księżniczką

Ale powiedz mi

Dlaczego moje marzenia są takie złe

Skoro to tylko marzenia małej dziewczynki

Która choć raz chciała być księżniczką

Kim jestem?

To ja - osoba, która nie wie kim jest.

To ja - osoba, która próbuje odnaleźć się.

To ja - zagubiona w labiryncie ścieżek życia.

Nawet próbując znaleźć drogę, 

W dalszym ciągu 

Nie mogę

Zobaczyć znaku, który mi wysyłasz

Nie widzę drogowskazu

Światła, które mnie zaprowadzi

Tam, gdzie być powinnam

Błąkam się i błąkam

Próbując zrozumieć

Zasady gry

Znaleźć rozwiązanie

Układanki

I zadać Ci pytanie

"Dlaczego bawi Cię moje drogi szukanie?"

Jednak chyba sama sobie nie proadzę

Potrzebuję pomocy

Przyjaciół, który nawet w nocy

Nie zawachają się mnie ocalić

Murów labiryntu obalić

I z nimi wiem kim jestm

Z nimi wiem jaka jestem

Znam swoje wady i zalety

Które niestety

Mamy wszyscy, nawet Ty

I czuję się szczęśliwa

Bo odnalazłam światło

Odnalazłam drogę

I wiem, że zgubić się więcej 

Nie mogę

Słowa

Słowa żyją

Ranią

Niosą pocieszenie

Wyrażają głębię uczuć

Zabijają

Słowa mają moc

Nawet niewypowiedziane

Tłamszone

Mają wielką moc

O jedno słowo za dużo

I stracisz zaufanie

Które tak trudno zdobyć

O  jedno słowo za dużo

I tracisz wszystko

Uważaj więc co mówisz

Pomyśl kilka razy

Zanim wymówisz wyrazy

Które zranią

Sprawią że kochane osoby Cię zosawią

Byłeś kiedyś Piórkiem.

Byłeś kiedyś tylko piórkiem

Latającym delikatnie na wietrze

Nigdzie się nie spieszącym

Egzystującym

Teraz z wiekiem rośniesz

Rozwijasz się

Latasz

Odpoczywasz

Stajesz się czymś więcej

Stajesz sie blaskiem

Symbolem przeszłości

Symbolem życia

Pocieszenia

Nadziei

Mam cię w sercu i zawsze będę

Nieważnie gdzie ty będziesz

``````````

Tak w gwoli wyjaśnienia zwrot do adresata napisałam małą literą, ponieważ akurat teraz nie mam na myśli nikogo specjalnego. Cholera wiecie o co chodzi xD

Złamany człowiek.

Złamany człowiek

Przeżył tragedię

Nie mógł się podnieść

Złamany człowiek

Stracił już wszystko

Nie mógł się podnieść

Złamany człowiek

Nie widział już sensu

By dalej żyć

W odizolowaniu

Osamotnieniu

Myślał, pogrążał się w rozpaczy

Aż poznał Ją

Twardą

Walczącą

To Ona była tą

Która nauczyła go

Jak się nie poddać

Podniosła gdy upadł

Powiedz mi wszystko.

Powiedz mi wszystko

To czego nie wiem

To co chcę usłyszeć

By znaleźć się w moim

Własnym niebie

Powiedz mi wszystko

To czego wcześniej nie powiedziałeś

Powiedz to co sprawiło

Że wszystko było lepsze

Powiedz mi jak

Wygląda Twój świat

Czy jest kolorowy?

Czy raczej kolorów pozbawiony?

Powiedz co czujesz 

Gdy się znajdujesz 

W swoim własnym raju

Otwórz umysł.

Otwórz umysł

Zobacz to, co ja widzę

Otwórz umysł

Poczuj to, co ja czuję

Dostrzeż szczegóły

Poczuj ciepło słońca 

Doceń kolory

Uśmiechnij się

Czy jesteśmy realni?

Bo ja z pewnością nie

Czy bycie nierealnym 

Jest takie złe?

Dla was jestem nierealna

Wy dla mnie też

Dlaczego więc ja was widzę

A wy mnie nie?

Otwórz umysł

Dostrzeż szczegóły

Pozwolę Ci upaść

Pozwolę Ci upaść

Dosięgnąć dna

Tak jak Ty to zrobiłeś

Sprawiaąc że ja

Jestem pokruszona

Jak kawałki szkła

 

Kto mnie pozbiera

Sklei w spójną całość

Przywróci życie

Przywróci radość?

Nikogo takiego nie widzę

Nikogo takiego nie słyszę

Lecz cierpliwie czekam

Porozbijana na kawałki

Czekam

Aż koś mnie odnajdzie

I ocali

Obserwuję

Obserwuję jak świat dookoła

Jak życie ludzi się woła

Jak czas ucieka

Płynie niczym rzeka

Lecz ja stoję w miejscu

Obserwując

Za nic się nie zmieniając

Swoego przeznaczenia nie znając

Obserwuję szczęście

I miłość

Sama tego nie zaznając

W ciszy konając

W samotności wołając

Twoje imię

Pióro

Pióro stoi w miejscu

Nie chce wędrować po papierze

Pisząc słowa

I mała moja głowa

By to zrozumieć

Ciężko się pióro prowadzi

Gdy się nie wie co powiedzieć

Napisać

Dlatego nic nie piszę

Nie mówię

Po prostu nie daję rady

Jest za ciężko

Doprowadza mnie to do rozpaczy

Mam nadzieję

Że każdy kto to czyta

Kiedyś mi wybaczy

Przeszłość, Teraźniejszość, Przyszłość.

Przeszłość jest Teraźniejszością

Teraźniejszość jest Przyszłością

Przeszłość jest także nią samą

To, co było

Błędy, które się popełniało

Ciągną się latami

Decyzje, które podejmujemy my

Błędy które popełniamy my

Konsekwencje ponosimy my

Codziennie

Nasza Przyszłość 

Jest Teraźniejszością

To, co będzie

Zaczyna się teraz

Działamy już dziś

Na przyszłość uczymy się już dziś

Na szczęście pracujemy już dziś

Dziś zdobywam szczyt

Dziś na niego wchodzę

Jutro z niego zejdę

By dobyć jutro mój cel

Dziś muszę wyruszyć.

Przepraszam za tak długa nieobecność, wena mi ciekła całe galaktyki stąd ;) Ale wracam z nowym nakładem wierszy. Hope You Enjoy ^^

Podziwiam.

Tam, gdzie mieszkam.

Tam, gdzie żyję.

Tam, gdzie marzę.

Tam, gdzie moimi myślami 

Was obdarzę.

Czasem jestem wściekła. 

Czasem jednak podziwiam.

Siedząc na ławce na sadzie.

Widzę

I słyszę to,

Czego inni nie widzą.

Blask słońca,

Śpiew ptaków.

I tak bez końca. 

Podziwiam.

Siedząc na ławce

czuję się niesamowicie.

I chociaż mi mówicie,

Że jest inaczej.

Przypatrując się kawce

Widzę to, co nam umyka.

Przez palce przemyka.

Ucieknijmy.

Chodź ze mną

W ciemność przed nami

Złap za rękę mą

Uciekniemy przed łowcami

Nie będziemy więcej ofiarami

Stawiaj kroki

Uważnie rozglądaj się

Bo nigdy nie wiesz

Co spotka Cię

Na ścieżce pośród ciemności lasu

Gdzie nie ma czasu

Razem stąpamy

Uciekamy

Chowamy się

Czy postępujemy dobrze?

Czy może jak tchórze?

A któż to wie?

Nie odwracaj się za siebie

Krocz dalej

Nie pozwól strachowi się powialić

Uważaj, oni Cię słyszą

Obserwują i uważają

Ból psychiczny.

Ból psychiczny

Czasem fizyczny

Również metaforyczny

Dlaczego czujemy?

Czy dlatego, że żyjemy?

Taką płacimy cenę

Szczęścia i miłości

Które przeżyjemy

Potrzebna jest równowaga

Między cierpienie. a szczęściem

Smutkiem a radością

Nocą a dniem

Dobrem a złem

Czasem szala się przechyli

I już przed atakiem się nie uchylisz

To ona decyduje

O Twoim losie

Niektórzy twierdzą

Że to co dajemy

Zawsze do nas wraca

I może nie zawsze się opłaca

Nie Ty decydujesz

Po prostu szansę wykorzystujesz

Marmur.

Kawałek marmuru

O nieokreślonym kształcie

Stoi samotnie

Czeka na życie

Patrzę na kawałek marmuru

I widzę

Postać

Powoli widzę kształty

Ludzkiej postaci

Uczuć

Wszystko się pokazuje

Widzę emocje

Pozornie nieożywionego

Marmuru

Króciutko, wiem. Wiem też, że dawno mnie nie było. Nie będę zwalać na nic winy. Po prostu przez cały ten czas napisałam chyba z trzy wiersze, w dodatku krótkie. 

Jednak moja przygoda z  tym blogiem jeszcze się nie kończy ^^

Dziękuje Wam za to, że czytacie ;)

Coś, co chcę powiedzieć...

Coś, co chcę powiedzieć,

Tak bardzo wyrzucić ze swojej głowy,

Otwieram usta,

I nie mówię nawet połowy,

Tego, co miałam na języku,

A jest tego bez liku,

Za wiele na jeden wiersz.

Za wiele i Ty to wiesz.

Jestem wrażliwa.

Wszystko przeżywam

Silniej niż inni.

Silniej niż powinnam.

Czy przez to ja jestem silniejsza?

Nie czuję tej siły.

Mam wrażenie, że wszystko jest cięższe.

Ale czy życie przez to nie jest piękniejsze?

Coś niewłaściwego

Znowu coś niewłaściwego

Dzieje się ze mną

Znowu przywiązuję się do kogoś do kogo nie powinnam

Znowu mam pełną świadomość

Tego, że nasza bliższa znajomość

Jest tym co niemożliwe

Popełniam kilka razy ten sam błąd

I nie wiadomo skąd

Moje cholerne serce znowu każe mi iść pod prąd

Znowu sama sobie wszystko utrudniam

Tym razem jednak się poddam

Zanim na dobre zacznę walczyć

Nie chcę znowu łez wylewać

Za kimś, kto później będzie mnie ot tak olewać

Już wolę się poddać

Niż później z klęczek znów próbować wstawać

Wiem, że się już nie podniosę

Wiem, że wicej bólu już nie zniosę

Dlatego uciekam

Jak najdalej od kolejnego człowieka

Który sprawia że żyję

Jednocześnie po nocach wyję

Z własnej głupoty

Z chęci kochania

Życia w swoje ręce brania

Ale kto powiedział, że już się nie spotkamy?

Wtedy właśnie nasze serca w ręce losu oddamy.