Ból psychiczny.

Ból psychiczny

Czasem fizyczny

Również metaforyczny

Dlaczego czujemy?

Czy dlatego, że żyjemy?

Taką płacimy cenę

Szczęścia i miłości

Które przeżyjemy

Potrzebna jest równowaga

Między cierpienie. a szczęściem

Smutkiem a radością

Nocą a dniem

Dobrem a złem

Czasem szala się przechyli

I już przed atakiem się nie uchylisz

To ona decyduje

O Twoim losie

Niektórzy twierdzą

Że to co dajemy

Zawsze do nas wraca

I może nie zawsze się opłaca

Nie Ty decydujesz

Po prostu szansę wykorzystujesz

Marmur.

Kawałek marmuru

O nieokreślonym kształcie

Stoi samotnie

Czeka na życie

Patrzę na kawałek marmuru

I widzę

Postać

Powoli widzę kształty

Ludzkiej postaci

Uczuć

Wszystko się pokazuje

Widzę emocje

Pozornie nieożywionego

Marmuru

Króciutko, wiem. Wiem też, że dawno mnie nie było. Nie będę zwalać na nic winy. Po prostu przez cały ten czas napisałam chyba z trzy wiersze, w dodatku krótkie. 

Jednak moja przygoda z  tym blogiem jeszcze się nie kończy ^^

Dziękuje Wam za to, że czytacie ;)

Coś, co chcę powiedzieć...

Coś, co chcę powiedzieć,

Tak bardzo wyrzucić ze swojej głowy,

Otwieram usta,

I nie mówię nawet połowy,

Tego, co miałam na języku,

A jest tego bez liku,

Za wiele na jeden wiersz.

Za wiele i Ty to wiesz.

Jestem wrażliwa.

Wszystko przeżywam

Silniej niż inni.

Silniej niż powinnam.

Czy przez to ja jestem silniejsza?

Nie czuję tej siły.

Mam wrażenie, że wszystko jest cięższe.

Ale czy życie przez to nie jest piękniejsze?

Coś niewłaściwego

Znowu coś niewłaściwego

Dzieje się ze mną

Znowu przywiązuję się do kogoś do kogo nie powinnam

Znowu mam pełną świadomość

Tego, że nasza bliższa znajomość

Jest tym co niemożliwe

Popełniam kilka razy ten sam błąd

I nie wiadomo skąd

Moje cholerne serce znowu każe mi iść pod prąd

Znowu sama sobie wszystko utrudniam

Tym razem jednak się poddam

Zanim na dobre zacznę walczyć

Nie chcę znowu łez wylewać

Za kimś, kto później będzie mnie ot tak olewać

Już wolę się poddać

Niż później z klęczek znów próbować wstawać

Wiem, że się już nie podniosę

Wiem, że wicej bólu już nie zniosę

Dlatego uciekam

Jak najdalej od kolejnego człowieka

Który sprawia że żyję

Jednocześnie po nocach wyję

Z własnej głupoty

Z chęci kochania

Życia w swoje ręce brania

Ale kto powiedział, że już się nie spotkamy?

Wtedy właśnie nasze serca w ręce losu oddamy.