Zaczynam żyć

Jest czasem taka chwila

Kiedy nie mogę podnieść powieki

Bo po prostu nie mam sił

Na użeranie się

Ze światem

Jest czasem taka chwila

Kiedy po prostu chcę

Wstać i Cię zobaczyć

Nieważne gdzie

Bylebyś był

Ty

Jednak kiedy zaczynam rozmyślać

Czuję jak wszystko powoli traci sens

Jak rozmywam się

Niczym obraz w kałuży potrącony wiatrem

Wtedy  mnie sprowadzasz z powrotem

Na dobry tor

Zupełnie nie ma powodu 

Robić tego ciągle

Ale tak jest

Teraz nie tylko egzystuję

Robię coś więcej

Zaczynam żyć

Powiem ci

Powiem ci kiedyś co przed snem chodzi mi po głowie
Powiem ci słówko;powiem tylko tobie
Gdy wieczór zawiśnie nad nami wszystkimi
Leżę pod kocem sama i widzę jak się tulimy
Czuję twój dotyk nie tak całkiem zapomniany
Pamiętam wszystko - to jak się kochamy
Dotyk twych ust na szyi pod uchem
To jak coś we mnie wybucha
Dlaczego to wszystko jest teraz tylko snem?
I jak zabawkę samotną porzuciłeś mnie?

Kulę się w sobie bo pamiętać cię nie chcę
Bo to tak strasznie boli - kluje mnie serce
Łezka za łezką ciurkiem z oczu leci
Już dalej nie mam sił i w głowie się kręci

Powiem ci kiedyś jak bardzo mi cię brakuje
Powiem ci kiedyś czego najbardziej żałuję
Może się dowiesz ile dla mnie znaczyłeś
Może się dowiesz co tak na prawdę zniszczyłeś
Pewnie się kiedyś po tym podniosę
Bo to co się teraz dzieje jest po prostu żałosne
Może i cię kochałam tak  bardzo i mocno
Teraz ak samo muszę od ciebie odpocząć
Skulona w embrion błagam ból by odszedł
By tak jak ty z mojego serca zniknął

EB.  6.11.2017r.

Wędrówka

Spojrzę na ciebie jeszcze raz tego ranka
I pomyślę o tobie jak o kochanku
Bo widzę tę spokojną twarz śniącą
I słyszę bicia serca dudniące
Dotykam krzywizny ust wypełnionych
Pamiętam każdą chwilę kiedy mnie całowały
Przejadę palcem dalej do linii podbródka
Czuję na opuszku ten zarost krótki
Co kłuje i delikatne dreszcze sprowadza
Ale mi to raczej w niczym nie zawadza
Wędrówka trwa dalej i teraz czas na ramię
Którym tak silnie wieczorem jestem otulana
To w twych ramionach czuję się bezpiecznie
To w nich chciałabym spędzić wieczność
Kiedy palcem na dłoni kończę zwiedzanie
Splatam je razem – tylko ciebie chcę kochanie

Gdy spojrzeniem wędruję do twych oczu
Czuję jakbym miała się w nich utopić
Kocham to jak uśmiechasz się leniwie
Wiem że i ty kochasz mnie prawdziwie
Gdy w innych widzę fałsz i ułudę
Tylko dzięki tobie wiem  że się nie zgubię
I może tęsknię czasem za przeszłością
Wiem  ze tylko ty jesteś mą przyszłością
To nic nie znaczy że jesteś tylko w mojej wyobraźni
Bo ja ciebie widzę nadzwyczaj wyraźnie
Jesteś tak żywy niczym wyjęty z obrazu
Zawsze u mego boku od czasu
Gdy jako mała dziewczynka zapragnęłam miłości
I nigdy nie znałam tej prawdziwej bliskości
Teraz dać  ci odejść nie mam odwagi
Lecz to na świat realny muszę zacząć zwracać uwagę

Przelotny dotyk

Przelotny dotyk, przelotne spojrzenie.
Przelotny dotyk i serca drżenie.
Przez cały ten czas widziałam ciebie
ten błysk w oku pełen nadziei
Niby równi sobie a tyle nas dzieli
Pochmurne niebo, słońce nie wychodzi
Pochmurne niebo, serce się chłodzi

Jest taki dzień, że chcę cię zobaczyć
Kiedy słowa szeptane nie mogą Cię dosięgnąć
Chcę powiedzieć tyle różnych rzeczy
Lecz brakuje mi na to powietrza
Czuję że się duszę kiedy jesteś daleko
Krztuszę się gdy ciastko popijam mlekiem
Patrzę na ciebie w mojej wyobraźni
Patrzę i widzę ciebie tak wyraźnie
Kocham i nienawidzę tęsknoty za tobą
Bo tylko ty uczyniłeś mnie lepszą osobą 

Przezwyciężyć.

Gdy była sama z jej oczu tak łatwo uciekały łzy

Lały się tak mocno że nie widziała gdy

Ktoś podszedł do niej i objął czule

Wtedy nie czuła już bólu w ogóle

Otarł kciukiem jej mokre policzki

Spojrzał w głąb zagubionej duszyczki

Czuła że choć się nie znają

To razem się dopełniają

Patrząc jej w oczy tak głęboko jak tylko się dało

Mówił cichutko by się nie poddawała

Najgorsza walka jeszcze przed nią

Czy da radę i zawalczy o swój dom?

Tego nie wie nawet tajemniczy chłopak ale pokłada w niej wiarę

Od zawsze i do końca będzie jej oddany

Dziewczyna spuszcza wzrok i widzi podłogę na której stoi

On nie pozwala na to i głowę jej podnosi

Znowu patrzy wgłąb niej

"Zwyciężysz, ja to wiem"

Odpowiedziała "jak możesz być tego pewien?"

"Bo pokochałem tylko ciebie i tylko w ciebie wierzę" 

Brzeg

Może i teraz Cię tutaj nie ma
I niepotrzebnie wymawiam Twoje imię
Ale w sercu szaleje wichura
I nieważne jak bardzo chcę tego nie zmienię

W ciemności nocy lub świetle dnia
Szarości poranka; czerwieni zmierzchu
Jasności słońca bub świetle gwiazd
Chcę i potrzebuję byś był tu

Teraz samotnie siedzę na brzegu
Czekam aż przybędzie łódź
Przekupię kapitana monetą srebrną
By zabrał mnie o upragnionego celu

 Ten wierszyk wydaje się taki krótki w porównaniu z poprzednim o.o xD przepraszam Was za nieobecność. Jakoś głowę miałam zaprzątniętą wieloma innymi sprawami, wiersze też nie chciały się pisać. Cóż... Pracuję nad tym, by to zmienić.

<3

Co rano, co wieczór

Myślę o Tobie każdego ranka, każdego wieczora.
Myślę i wiem, że na to wszystko jeszcze nie pora.
Na związki, róże, pocałunki i kłótnie.
Na Ciebie, na mnie, nas razem, to okrutne.
Co rano, co wieczór wiem, że Ty jesteś fantazją.
Co rano, co wieczór walczę z wyobraźnią.
Jesteś w mojej głowie ukryty tak bardzo.
Jesteś tam, owinięty kokardą.
Taką czerwoną, co kusi by ją odwinąć.
Lecz zanim to zrobię, Twój obraz zdąży się rozpłynąć.

Tajemnica za tajemnicą, jedna ukryta w drugiej.
Próbuję to ogarnąć, ale chyba się gubię.
Raz widzę wszystko jasno i wyraźnie.
Potem mrugnę oczami i naraz wszystko gaśnie.
Jesteś tu ze mną, a zaraz już cię nie ma.
Ciągle biegasz w kółko, zawsze masz coś do zrobienia.

Obrazy tak ostre jak żyletki krawędź.
Obchodzę się z nimi delikatnie, choć może się zadrasnę.
Bo co w głowie tak piękne i jasne.
W życiu na pewno nie jest żadną baśnią.
Jednak co rano, co wieczór z łóżka ciężej wstać.
Co rano, co wieczór chcę się fantazji poddać.
W umyśle ślącym tak piękne obrazy.
Dlaczego nie zrobiłam tego od razu?
To ciężkie pytanie, odpowiedź też taka jest.
Bo chyba ostatni raz zobaczyć Cię chcę.

Co rano, co wieczór walka zdaje się trudniejsza.
Nie pomaga nawet pisanie wiersza.
Chcę to zrobić, walczyć i wygrać życie.
Jednocześnie chcę być z Tobą w naszym niebycie.
Tworzę świat pisany według moich zasad.
To pomaga, muszę czymś zwalczyć ten hałas.
Myśli się plączą, krzyczą i szepczą.
Czasem jest spokój, a czasem wrzeszczą.
Tylko Twój głos w głowie, widok ciemnych oczu.
Tylko one nie pozwalają mi skoczyć.
Bo tak jest, chcę uciec w odmęty umysłu.
Jednak ciekawość wygrywa; co jeszcze los przyśle?

Co rano, co wieczór wybór zdaje się bardziej prosty.
Nie utonę, choć trzymają mnie wodorosty.
Wypłynę na powierzchnię, ucieknę od wyobraźni.
Choć czasem żałuję na Ziemi minuty każdej.
Kocham widok tej kokardy czerwonej.
Uwielbiam to, że choćtam coś do końca jest moje.

Cisza i Ciemność.

Cisza.

Jestem w niej.

Nią.

Jestem.

Ciszą.

Nikt jej nie lubi.

Ciszy.

Ciemność.

Jestem w niej.

Nią.

Jestem

Ciemnością.

Niby straszną.

Lecz kojącą w środku.

Wyraźnie widzę

Ciemność.

Strach.

To czuję.

Słysząc Twoje imię.

W Ciszy.

Nadzieję.

Czuję.

Gdy widzę.

Twoją twarz.

W Ciemności.

Zniszczone.

Gdy inni tańczą, śmieją się i śpiewają
ja chodzę między nimi niczym duch.
Zastanawiam się czego nie mam, a oni posiadają,
że zostawiają troski, by na jeden wieczór pokrył je kurz.
Choć bardzo chcę zapomnieć o problemach,
nie potrafię ot tak odpuścić.
Coś w środku mnie ciągle drzemie,
chce się wydostać.

Tęsknym spjrzeniem omiatam parkiet,
widzę jak wesoło się bawisz.
Dlaczego musiałeś rozerwać mnie na strzępy?
Muszę iść, dusisz.
Podchodzę do stołu,
chwytam kieliszek z wódką.
Już mam przechylać górą do dołu,
gdy moja ręka nagle jest pusta.

Zabrałeś mi siłę,
teraz zabierasz jedyne zapomnienie.
A ja w konwulsjach się wiję,
jedyne o co proszę to zrozumienie.
Przepraszam, że zniszczyłam naszą przyjaźń,
nie tak miało być.
Nie powinnam była cię całować.
Jak mam teraz ze swoją głupotą żyć?

Niby pijani mówimy tylko szczerze,
to co ja zrobiłam, też takie było.
Teraz mogę w ciszy wierzyć,
że to odwzajemniłeś.
Nie chcę niszczyć tego, co mamy,
choć pocałunek prawie to już zrobił.
Boże, ile byśmy dali,
by głupoty w pijaństwie zapomnieć.

Skalpel

Stoję nad umywalką, w lustro patrzę.
Widzę ciemne oczy, tak puste w środku.
Czuję się szmacianą lalką, co wieczór płaczę.
Ktoś tam na górze chyba się droczy.
Na umywalce jest skalpel, leży tam dumnie.
Biorę go do ręki, ważę jego ciężar.
Nie widzę już wiele, chyba jestem w trumnie.
Kolejne kreski, drwię z życia daru.

Widzę krew, która spływa wolno.
Kropla za kropą, swoją drogę toczy.
Sekundy liczę, każdą z nich osobno.
Czuję jakby świat się ze mną droczył.
Wypełniona żalem, zalana gniewem.
Tnę się i tnę, rysuję mapę mojego smutku.
I wiem, że tego mi teraz potrzeba.
Choć przez to na pewno pożyję zbyt krótko.