Co rano, co wieczór

Myślę o Tobie każdego ranka, każdego wieczora.
Myślę i wiem, że na to wszystko jeszcze nie pora.
Na związki, róże, pocałunki i kłótnie.
Na Ciebie, na mnie, nas razem, to okrutne.
Co rano, co wieczór wiem, że Ty jesteś fantazją.
Co rano, co wieczór walczę z wyobraźnią.
Jesteś w mojej głowie ukryty tak bardzo.
Jesteś tam, owinięty kokardą.
Taką czerwoną, co kusi by ją odwinąć.
Lecz zanim to zrobię, Twój obraz zdąży się rozpłynąć.

Tajemnica za tajemnicą, jedna ukryta w drugiej.
Próbuję to ogarnąć, ale chyba się gubię.
Raz widzę wszystko jasno i wyraźnie.
Potem mrugnę oczami i naraz wszystko gaśnie.
Jesteś tu ze mną, a zaraz już cię nie ma.
Ciągle biegasz w kółko, zawsze masz coś do zrobienia.

Obrazy tak ostre jak żyletki krawędź.
Obchodzę się z nimi delikatnie, choć może się zadrasnę.
Bo co w głowie tak piękne i jasne.
W życiu na pewno nie jest żadną baśnią.
Jednak co rano, co wieczór z łóżka ciężej wstać.
Co rano, co wieczór chcę się fantazji poddać.
W umyśle ślącym tak piękne obrazy.
Dlaczego nie zrobiłam tego od razu?
To ciężkie pytanie, odpowiedź też taka jest.
Bo chyba ostatni raz zobaczyć Cię chcę.

Co rano, co wieczór walka zdaje się trudniejsza.
Nie pomaga nawet pisanie wiersza.
Chcę to zrobić, walczyć i wygrać życie.
Jednocześnie chcę być z Tobą w naszym niebycie.
Tworzę świat pisany według moich zasad.
To pomaga, muszę czymś zwalczyć ten hałas.
Myśli się plączą, krzyczą i szepczą.
Czasem jest spokój, a czasem wrzeszczą.
Tylko Twój głos w głowie, widok ciemnych oczu.
Tylko one nie pozwalają mi skoczyć.
Bo tak jest, chcę uciec w odmęty umysłu.
Jednak ciekawość wygrywa; co jeszcze los przyśle?

Co rano, co wieczór wybór zdaje się bardziej prosty.
Nie utonę, choć trzymają mnie wodorosty.
Wypłynę na powierzchnię, ucieknę od wyobraźni.
Choć czasem żałuję na Ziemi minuty każdej.
Kocham widok tej kokardy czerwonej.
Uwielbiam to, że choćtam coś do końca jest moje.