Wilk

Idziesz wpatrzony w przestrzeń

Nie zatrzymujesz się

Pod nogi uważnie spoglądasz

Smrodu miasta wąchasz

Nienawidzisz też hałasu

Tego, że nawet spokojnie pomyśleć nie masz czasu

Wyrwany ze spokojnej wioski

Teraz w głowie rozwijasz swoje troski

Izolujesz się od życia w tłumie

Jesteś przecież samotnikiem

Wilkiem

Rozumiesz świat jak nikt inny

Momentami taki niewinny

Świeże spojrzenie na ludzi

Nic innego jak respekt samo w sobie budzi

Teraz jednak Twoje myśli  i problemy Cię przygniatają

Barki gruchotają

Są cholernie ciężkie

Więc wyrzuć je z siebie

Ja Ci pomogę

I nieważne jaką drogę

Będę musiała je dźwigać

Nie pozwolę Ci się uginać

                                                             Nigdy